Codziennie po telefonicznym uzgodnieniu z Proboszczem Parafii Romanem Jagiełło.
dojazd
Jadąc drogą nr 19 od Miejsca Piastowego w kierunku Dukli, w miejscowości Równe skręcamy w prawo (zgodnie ze znakami kierującymi do Muzeum w Bóbrce), przejeżdżamy przez most na rzece Jasiołka, następnie na skrzyżowaniu skręcamy w lewo. W miejscowości Wietrzno skręcamy na drugim skrzyżowaniu w prawo. Jedziemy prosto ok. 2,5 km. Po prawej stronie stoi krzyż z nazwą Parafia Kościoła Polskokatolickiego pw. Dobrego Pasterza – skręcamy w prawo.
GPS:
49°36’18.6″N 21°40’25.8″E
informacje praktyczne
Izba Pamięci znajduje się przy Parafii Polskokatolickiej pw. Dobrego Pasterza w Łękach Dukielskich w wyremontowanej i zaadoptowanej sali parafialnej. Miejsce to ma na celu zachowanie dziedzictwa kulturowego i historycznego, jak również tradycji i tożsamości społeczności lokalnej oraz podniesienie wiedzy mieszkańców i turystów o jednej z najstarszych parafii polskokatolickich w Polsce – Parafii w Łękach Dukielskich.
Od IV do XI codziennie po uzgodnieniu z gospodarzem
dojazd
Jadąc drogą nr 19 w stronę Barwinka, w Tylawie skręcamy w prawo na drogę lokalną w kierunku Mszany. Po ok. 7 km skręcamy w lewo. Po 1,8 km na rozwidleniu jedziemy w lewo i po kolejnych 3,5 km dojeżdżamy do skrzyżowania w Olchowcu – skręcamy w lewo, po ok. 900 m skręcamy w lewo. Po skręceniu w prawo znajdziemy się na dróżce prowadzącej do Izby Pamięci.
GPS:
49°28’04.5″N 21°35’24.4″E
informacje praktyczne
Wstęp wolny.
Izba znajduje się w starej chałupie własności Tadeusza Kiełbasińskiego. Posiada zbiory pamiątek łemkowskich i huculskich – stroje, modele cerkiewek i sprzęty gospodarstwa domowego, zajęć rolniczych i pasterskich oraz zajęć pozarolniczych. Można również zobaczyć zbiory bibliograficzne tematu: Łemkowszczyzna, Huculszczyzna liczące ponad 4 tys. pozycji.
Muzeum można zwiedzać codziennie z wyjątkiem poniedziałków. Godziny zwiedzania prosimy uzgadniać telefonicznie: +48 13 4330712 lub poprzez e-mail: muzeum@zyndranowa.org
dojazd
Jadąc trasą Miejsce Piastowe – Dukla – Barwinek (droga E371 – 9) w miejscowości Tylawa (4 km przed przejściem granicznym w Barwinku), na wysokości Szkoły Podstawowej i Delikatesów Centrum należy skręcić w lewo (drogowskaz – Zyndranowa 5 km). Jedziemy 3 km prosto – po lewej stronie widzimy zabudowania Muzeum, po prawej parking.
GPS:
49°28’06.2″N 21°41’48.3″E
cennik
bilet normalny – 5 zł bilet ulgowy – 3 zł
informacje praktyczne
Wycieczki należy zgłaszać telefonicznie (+48 13 433 07 12), pocztą elektroniczną (muzeum@zyndranowa.org) podając datę i godzinę zwiedzania. Przewodnicy, po wcześniejszej rezerwacji oprowadzają w językach: polskim, rosyjskim, angielskim. Zwiedzanie trwa godzinę. Opiekunowie grupy szkolnej: wejście bezpłatne.
Warto wiedzieć: ??? zakup pamiątek, książek, muzyki łemkowskiej, inne??
Corocznie placówka organizuje święto tradycji łemkowskiej „Od Rusal do Jana”, na terenie Muzeum co jakiś czas organizowane są warsztaty (np. Kręcenia kiczek i szczypania gontów), plenery artystyczne, prowadzona jest działalność wydawnicza.
wystawy muzealne
Muzeum Kultury Łemkowskiej prezentuje ekspozycję etnograficzno-historyczną oraz pamiątki bitwy dukielskiej. W pobliżu muzeum znajduje się oddana do użytku w 1985 r. cerkiew prawosławna. Zabytkowe obiekty pochodzą z końca XIX i początków XX wieku. Oryginalne jest ich wyposażenie: sprzęty, narzędzia rolnicze, meble, wyroby rzemiosła, stroje, dzieła sztuki ludowej.
Obecnie w skład ekspozycji muzealnej wchodzą:
Chyża – zbudowana w 1860 roku (do 1901 roku jako chałupa kurna):
Sień – prezentowane są tu przedmioty codziennego użytku, m.in. żarna, wagi, narzędzia stolarskie;
Izba – stare meble, piec z kapą i zapieckiem, naczynia gliniane i żeliwne, stroje ludowe, sprzęt kuchenny;
Kancelaria pisarza wiejskiego – stare banknoty i monety, dokumenty, zdjęcia;
Przybudówka – wystawa pisanek, w większości prace Aleksandry Hryńczuk-Polańskiej z Łabowej oraz Anny Buriak z Olchowca;
Komora – sztuka cerkiewna, ikony, elementy wyposażenia, krzyże;
Stajnia – ekspozycja pasterska oraz rzemiosło tkackie;
Boisko – wystawa narzędzi i sprzętu rolniczego.
Koniusznia – zgromadzono militaria z czasów I i II wojen światowych.
Świetlica wiejska – pełni funkcje wystawowe (malarstwo, rzeźba), znajduje się tutaj również biuro Muzeum z bogatym zestawem publikacji. Jedno z pomieszczeń zajmuje biblioteka.
Kuźnia – pochodzi z Zyndranowej, wewnątrz palenisko z miechem, kowadło i zestaw narzędzi kowalskich.
Kaplica – rekonstrukcja typowej łemkowskiej kaplicy z XIX/XX wieku, wewnątrz ołtarzyk z figurami i obrazami świętych.
Wiatrak – przeniesiony z Wapiennego, posiada kompletny mechanizm.
Mała karczma – prowadziła m.in. wyszynk piwa, klientów obsługiwano przez okienko z ladą.
Chlewik – chlewik na świnie, owce i kury – obecnie pełni rolę magazynku na sprzęt gospodarski.
W budynku koniuszni urządzona jest wystawa historyczna- są tu pamiątki z I i II wojny światowej, głównie broń, mundury, sprzęty wojskowe. W świetlicy prezentowana jest sztuka łemkowska, a wokół zagrody- rzeźby będące efektem organizowanych w skansenie plenerów. Wystawa narzędzi i wyrobów kowalskich znajduje się w kuźni. Poza skansenem stoi stara chata żydowska, jedyna ocalała w tym regionie Polski. Tam również urządzono ekspozycję- judaików.
Jadąc drogą nr 19 od Miejsca Piastowego, wjeżdżając do Dukli, po lewej stronie zobaczymy zespół pałacowo-parkowy. Samochód można zostawić na parkingu przy Muzeum Historycznym – Pałac w Dukli.
GPS:
49°33’25.2″N 21°41’05.2″E
cennik
bilet normalny – 14 zł bilet ulgowy – 10 zł przewodnik – 50 zł (osoby chcące skorzystać z usług przewodnika proszone są o wcześniejszy kontakt telefoniczny) bilet rodzinny – 43 zł (2 dorosłych +2 dzieci)
informacje praktyczne
Wycieczki proszone są o telefoniczne zgłaszanie 13 433 00 85, pocztą elektroniczną (muzeum@dukla.pl) lub faksem (13 433 02 36), podając datę oraz planowaną godzinę zwiedzania. Wycieczki nie zgłoszone mogą nie zostać przyjęte. Przewodnicy, po wcześniejszej rezerwacji, oprowadzają w językach: polskim, niemieckim i angielskim. Zwiedzanie z przewodnikiem trwa godzinę w przypadku zwiedzania wnętrz lub półtorej godziny w przypadku zwiedzania wnętrz i pozostałych wystaw. Grupa nie może liczyć więcej niż 25 osób. Jeden opiekun grupy szkolnej: wejście bezpłatne. Pozostali opiekunowie: bilety ulgowe
Istnieje możliwość zakupu pamiątek, pocztówek, książek oraz map.
wystawy muzealne
W Muzeum organizowane są wystawy stałe:
– Z dziejów Dukli i dukielskiego zespołu pałacowo-parkowego – Wystawy prezentują historię Dukli ze szczególnym uwzględnieniem zespołu pałacowo-parkowego, w którym obecnie ma swoją siedzibę Muzeum. Na ekspozycję składają się liczne dokumenty archiwalne oraz fotografie. Szczególną wartość historyczną mają dwa dokumenty z XVIII wieku: „Kopia atestacji do win sporządzona przez Tomasza Jerzego Ossolińskiego …” z 1757 r. oraz „List donoszący Komisji Skarbowej dla Jerzego Augusta Wandalina Mniszcha, marszałka nadwornego koronnego i jego żony Amalii z Brühlów” wystawiony w 1766 roku w Kancelarii Wielkiej Koronnej przez Andrzeja Zamoyskiego. Całość ekspozycji dopełniają dwa pomieszczenia wyposażone w oryginalne meble pałacowe oraz część biblioteki pałacowej. Na wystawie prezentowane są również nieliczne zachowane elementy rokokowego wystroju pałacu z czasów Mniszchów oraz znajdujące się na wyposażeniu pałacu w XIX i na początku XX wieku wyroby rzemiosła artystycznego: meble, zegary, porcelana, tkaniny i wyroby z metalu.
– Z walk w Karpatach w okresie I i II wojny światowej – Zasadnicze wystawy tworzą eksponaty broni i sprzętu wojskowego używanego podczas walk prowadzonych w Karpatach w okresie I i II wojny światowej. W latach 1914-15 oraz w roku 1944 lesiste wzgórza Beskidu Niskiego stały się areną ciężkich walk, toczonych przez setki tysięcy żołnierzy niemieckich, austriackich, węgierskich, rosyjskich, czechosłowackich i sowieckich.
– Skansen broni ciężkiej na dziedzińcu Muzeum: na dziedzińcu pałacowym zgromadzono prawie 20 egzemplarzy broni pancernej, artyleryjskiej, rakietowej i przeciwlotniczej, używanych podczas walk o przełęcz dukielską
W Muzeum kilka razy do roku prezentowane są dodatkowo interesujące wystawy czasowe. Muzeum proponuje również udział w innych formach edukacji kulturalnej, m.in.: lekcje muzealne, prelekcje, konkursy, konferencje naukowe i popularnonaukowe, koncerty i spotkania. Imprezy mają charakter otwarty.
Kościół parafialny pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny to murowana, trójnawowa budowla z 1756 roku. Od zachodu przylega kruchta, dobudowana prawdopodobnie w 1907 r. Ściany wewnętrzne zdobi polichromia wykonana przez malarza Ignacego Sroczyńskiego. Ołtarz główny i ołtarze boczne są replikami ołtarzy XVIII wiecznych, odtworzonych przez krośnieńskiego rzeźbiarza Andrzeja Lenika. W ołtarzu głównym obraz Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, w sukience i z koroną, barokowy, wzmiankowany w wizytacji kościoła w 1720 roku, przemalowany, obecnie odrestaurowany. Dwa boczne ołtarze w lewym św. Barbara, w prawym św. Józef z Dzieciątkiem, w zwieńczeniu św. Jan Chrzciciel. Ambona z 1905 r. wykonana przez Andrzeja Lenika na wzór dawnej z ok. 1756 roku, fundacji Macieja Zachariasza. W świątyni znajduje się interesująca chrzcielnica w kształcie łodzi, rokokowa z około 1756 r. z bogatą dekoracją snycerską, z pokrywą zwieńczoną rzeźbą chrztu Chrystusa. Ambona, jest również kopią ambony z 1756 r. wykonana przez A. Lenika. W przęśle zachodnim nawy głównej kościoła znajduje się chór wsparty na profilowanych arkadach filarowych, odsklepiony kolebkowo – krzyżowo, parapet wklęsło – wypukły, zwieńczony profilowanym gzymsem. Ciekawe są również rzeźby, które obecnie znajdują się w tzw. skarbczyku: Chrystus Zmartwychwstały – barokowa z XVII – XVIII wieku, św. Wojciech (z dawnego ołtarza głównego), św. Stanisław bp. Mojżesz, anioł (dawne zwieńczenie ołtarza).
Świątynia wzniesiona w 1752 r. z wykorzystaniem elementów wcześniejszej budowli o późnobarokowym wystroju. W 1880 r. ściany ozdobiono polichromią autorstwa Leona Wróblewskiego. W 1906 r. kościół poddany został gruntownemu remontowi (m.in. powiększono otwory okienne prezbiterium i nawy, nadając im pseudogotycką, ostrołukową formę).
Kościół, należący do typu XVIII-wiecznych obiektów drewnianej architektury sakralnej o tradycjach późnogotyckiego ciesielstwa małopolskiego, stoi na wzniesieniu w centralnej części wsi.
Kościół jest orientowany, o konstrukcji zrębowej i ścianach szalowanych pionowo. Wieża ma konstrukcję słupowo-ramową, kruchty – słupową. Prezbiterium na rzucie prostokąta zamkniętego od wschodu trójbocznie, przy nim od północy prostokątna zakrystia. Nawa, szersza od prezbiterium, na rzucie zbliżonym do kwadratu z przylegającą od północy na całej jej długości prostokątną kruchtą. Od zachodu do nawy dobudowana wieża poprzedzona kruchtą.
Trójdzielna budowla z prezbiterium i nawą tej samej wysokości nakrytymi dwuspadowym jednokalenicowym dachem, od wschodu opadającym trzema połaciami. Na kalenicy dachu nawy sześcioboczna wieżyczka na sygnaturkę z pozorną latarnią. Pod okapem dachu na całej długości kościoła wydatny profilowany gzyms. Wieża czworoboczna, w wyższej części o ścianach silnie pochylonych, z nadwieszoną izbicą, szalowaną deskami z ozdobną koronką u dołu. Hełm wieży baniasty z pozorną latarnią zamkniętą kopułką. Dach kościoła, hełm wieży i wieżyczka na sygnaturkę kryte są obecnie gontem.
W nawie strop z zaskrzynieniami, w prezbiterium z fasetą. Ściana tęczowa o wykroju prostokątnym, ze ściętymi narożnikami. Na ścianach i stropie prezbiterium XIX-wieczna polichromia figuralno-ornamentalna.
Wyposażenie wnętrza w większości późnobarokowe z ok. poł. XVIII w. W ołtarzu głównym, XVIII-wiecznym, późnogotycki obraz tablicowy Matki Bożej Anielskiej z ok. 1480 r. – zapewne dzieło krakowskiego malarza. Wymienić należy poza tym: dwa ołtarze boczne z poł. XVIII w. (przekształcone po 1870 r.), ambonę z ok. 1750 r., kamienną chrzcielnicę z 1906 r.
GPS 49° 36.062’ N, 21° 42.228’ E
Adres/wskazówki dojazdu Jadąc drogą nr 19 od Miejsca Piastowego w kierunku Dukli, skręcamy w prawo na drogę lokalną do Bóbrki (oznakowanie na Skansen Przemysłu Naftowego). Po przejechaniu ok. 3,2 km skręcamy w lewo, a po kolejnych 2 km skręcamy w prawo do kościoła w Wietrznie. Po 200 m dojeżdżamy do celu (nr 25a).
Kontakt
Parafia pw. św. Michała Archanioła w Wietrznie Wietrzno 25a
38-450 Dukla
Tel. 13 433 30 18
e-mail: parafia.wietrzno@gmail.com
Strona internetowa: www.parafiawietrzno.pl
Msze św. w niedziele i święta o 8.00 i 10.30, w dni powszednie o 19.00 (zimą o 16.00)
Znajduje się na wzgórzu Zaśpit. Prowadzi do niej droga asfaltowa z Trzciany do parkingu pod lasem. Dróżką dochodzi się do Pustelni (ok. 300 m). Według przekazów św. Jan z Dukli urodził się w 1414 r. i w młodości prowadził pustelnicze życie w okolicznych lasach, m.in. na wzgórzu Zaśpit. Pustelnia założona została po beatyfikacji bł. Jana z Dukli w 1769 r. fundacji Marii Amalii z Bruhlów Mniszchowej. Jak głosi legenda Marii Amalii, właścicielce Dukli św. Jan objawił się we śnie, polecając jej, wybudować na miejscu swej pustelni kaplicę. Murowana kaplica spłonęła w 1883 roku. W jej miejsce w 1887 roku z fundacji Cezarego Męcińskiego wzniesiono nową, drewnianą kaplicę. Trzecią, zachowaną do dnia dzisiejszego neogotycką murowaną kaplicę, zbudowano w latach 1906-1908 staraniem gwardiana bernardynów dukielskich Ambrożego Ligasa, według projektu bernardyna o. Kamila Żarnowskiego. Znajdująca się w niej polichromia przedstawiająca życie bł. Jana, namalowana została przez sanockiego malarza Władysława Lisowskiego.
Obok świątyni znajduje się drewniany dom rekolekcyjny, tzw. dom pustelnika oraz taras ze sztuczną grotą, mieszczącą źródełko, z którego pielgrzymi czerpią świętą wodę.
Na ścieżkach wokół świątyni rozmieszczono kapliczki Drogi Krzyżowej.
GPS:
49°30’54.7″N 21°40’34.6″E
Msze święte w kościółku:
Od 1 maja do 31 października
W niedzielę – 12:00; 16:00
W dni powszednie – 18:00
Droga krzyżowa – niedziela 10:30
Uroczyste odpusty:
odbywają się w drugą sobotę lipca.
Na Pustelni co roku odbywa się uroczyste rozpoczęcie i zakończenie sezonu motocyklowego, a także rozpoczęcie sezonu myśliwskiego na św. Huberta.
Złota Studzienka jest miejscem kultu św. Jana z Dukli. Tradycja głosi, że tu właśnie rozpoczął on swe pustelnicze życie. Drewniana kaplica z figurką Świętego ochrania bijące tu źródło, któremu przypisuje się moc uzdrawiania chorych. Miejsce to licznie odwiedzają pielgrzymi. W pobliżu studzienki znajduje się stanowisko języcznika zwyczajnego i stożki ostrokrężnej z klasy wątrobowców. Najpospolitszą rośliną Cergowej jest miesiącznica trwała, występująca dookoła łanowo bylina o różowych kwiatach i wspaniałym słodkim zapachu, a jesienią owoce rośliny, zwane judaszowymi srebrnikami, szeleszczą na wietrze.
Co roku w trzecią niedzielę lipca odprawiana jest msza odpustowa z błogosławieństwem dzieci. W Sylwestra organizowana Msza Święta Noworoczna. Od 2006 roku na szczycie góry Cergowej odprawiana jest msza święta w rocznicę śmierci Jana Pawła II
Przy wjeździe do Dukli od strony Krosna znajduje się imponująca aleja, składająca się z ponad 200 równolegle do siebie ułożonych robinii akacjowych. Najatrakcyjniej wygląda i pachnie w porze kwitnienia, pod koniec maja i w pierwszej połowie czerwca. Prawdopodobnie jest to najdłuższa aleja robinii akacjowej na świecie.
Robinia akacjowa została sprowadzona do Europy z Ameryki Północnej przez francuskiego botanika Robina. Początkowo sadzona jako drzewo ozdobne, później rozprzestrzeniła się także w lasach. Jest to gatunek odporny na zanieczyszczenia, stąd często sadzony przy drogach.
Dukla założona w XIV w. zyskała na znaczeniu w połowie XVI w. Powstała tu komora celna przy szlaku handlowym na Węgry. W 1588 r. król Zygmunt III Waza nadał miastu prawo składu wina, a od 1595 r. wszystkie przewożone przez granicę towary musiały być oclone w Dukli. Z Węgier przewożono głównie wino, piwo, konie, suszone owoce, sery i żelazo. Natomiast z Polski nad Dunaj wywożono m.in. sukna, przędze, skóry, miód, śledzie. Dzięki przywilejom i funkcjonowaniu komory celnej bogacili się dukielscy mieszczanie.
Pierwsza komora celna początkowo mieściła się w ratuszu. Notowano duże obroty towarów eksportowanych, importowanych oraz tranzytowych. Prawdopodobnie w XVII wieku wybudowano nową komorę celną (obecna lokalizacja) znajdującą się na południowy wschód od rynku. W XVIII w. Duklę często nawiedzały pożary, które niszczyły drewnianą zabudowę miasta. Mniszchowie, ówcześni właściciele miasta, nalegali, aby odbudowę spalonych budynków wykonać z użyciem trwałych materiałów budowlanych. Być może wtedy wybudowano komorę celną, której ruiny pozostały do dziś.
Informacje o komorze celnej w Dukli pochodzą z 1546 roku, kiedy to król Zygmunt Stary polecił właścicielowi miasta Janowi Jordanowi, aby nie przeszkadzał w tworzeniu królewskiej komory celnej w mieście. Zapisy przekazujące mówią, iż w 1551-1552 roku na komorze w Dukli odnotowano 56 koni z suknem. Zawarta w rachunkach skarbowych z 1554 roku informacja mówi o wydatku na rzecz strażników celnych, którzy pilnowali cła na jarmarku dukielskim, dowodzi również o powstaniu komory celnej w mieście. Dukla leżała ma ważnym szlaku handlowym tzw. Trakcie Węgierskim prowadzącym przez przełęcz Dukielską na Węgry. Od końca XVI w. i przez cały wiek XVII miasto odgrywało ważną rolę w polsko-węgierskim handlu winem. W 1588 roku Zygmunt III Waza nadał Dukli przywilej składu wina. Od 1595 roku wszystkie przewożone przez granicę towary musiały być clone w Dukli.
Mapa katastralna z 1851 roku pokazuje kwadratowy rzut obecnych ruin budynku, który był usytuowany w dość zwartej i chaotycznej zabudowie na wąskiej i długiej działce. Budynek położony był w obrębie umocnień miejskich, od północy płynął ciek wodny dopływający do rzeki Jasiołki.
Prawdopodobnie podczas pożaru miasta w 1889 roku budynek uległ uszkodzeniu. Na murze zachodniej elewacji widać ślady po pożarze. Po dobudowie użytkowany był jako skład.
Mapa katastralna z początku XX wieku pokazuje prawie analogiczny układ jak na mapie z połowu XIX wieku.
Komora wykonana jest z otoczaków rzecznych, kamienia łamanego i w nieznacznym stopniu z cegły, starannie ułożonych na zaprawie wapiennej, z zewnątrz i wewnątrz nietynkowana. Mury obwodowe są dość grube, widoczne są trzy poziomy otworów maculcowych. Otwory okienne w dolnej partii są prostokątne, małe, o klińcach ułożonych z kamieni, w górnej, pierwotnie były o formie wydłużonego prostokąta, od wewnątrz we wnękach, po przekształceniu są w dwóch poziomach, prostokątne, niektóre o klińcach ułożonych z cegieł.
Bezpowrotnie zaginęły księgi hipoteczne miasta Dukli, stąd nie można ustalić kolejnych właścicieli obiektu. Z zachowanej dokumentacji w zasobie geodezyjnym wypisów hipotecznych sporządzonych w Dukli 12 maja 1939 roku, wiemy, że budynek komory celnej posadowiony był na parceli Schaji Steinreicha, syna Markusa. W 1939 roku budynek prawdopodobnie uległ pożarowi. Zbiór dokumentów miasta Dukli zawiera zapis z lat 40.XX wieku, że działki, na których położona jest komora celna własność Altholz Mendel, przeszły po połowie na rzecz Stefanii Suski i Piotra Suski z Iwli. Po wojnie do połowy lat 70. budynek dzierżawiła Gminna Spółdzielnia Samopomoc Chłopska. W następnych latach w nieużytkowanym budynku zawaliła się południowa ściana.
W 1989 roku obiekt w stanie zaawansowanej ruiny został wpisany do rejestru zbytków jako przykład zachowanego jedynego tego rodzaju budynku użyteczności publicznej na terenie Polski południowo-wschodniej.
W 2016 roku właściciele ze względu na brak funduszy na zabezpieczenie ruin (ich stan techniczny zagrażał sąsiadującym domostwom) przekazali działkę i obiekt na rzecz gminy Dukla. Budynek był mocno zniszczony, zarośnięty krzakami, a stan techniczny zaczynał zagrażać zawaleniem. Gmina po przejęciu obiektu chcąc wykonać jakiekolwiek prace musiała wszystko uzgadniać z konserwatorem zabytków. Latem 2018 roku rozpoczęto prace porządkowe pod nadzorem archeologa Wojciecha Pasterkiewicza i architekta Marka Gransickiego. Wiosną 2019 roku rozpoczęto prace konserwatorskie. Odtworzono część brakujących murów komory, wykonano izolację, zapobiegjącą dalszemu przemakaniu murów, odnowiono spoiny, uzupełniono ubytki oraz zamurowano część otworów okiennych. Odtworzono zarys ścian komory, to jest w całości ścianę północną i częściowo ściany od strony wschodniej i zachodniej.
Ruiny komory celnej to zabytek, jeden z najcenniejszych w Dukli, zlokalizowany przy ul. Kościuszki 5. Są to jedyne zachowane ruiny komory celnej w Polsce.
