Zespół pałacowo-parkowy – obecnie siedziba Muzeum Historycznego w Dukli.

Pałac i oficyny, gdzie mieści się dziś Muzeum Historyczne, mają monumentalny i zarazem surowy wygląd. Pałac był XVIII-wieczną późnobarokową rezydencją magnacką w stylu francuskim. W latach 1764-65 Jerzy August Wandalin Mniszech, marszałek nadworny koronny, starosta generalny wielkopolski i późniejszy kasztelan krakowski, oraz jego żona Maria Amalia z Brühlów przebudowali funkcjonującą tu wcześniej budowlę bastionową w okazały pałac z dwoma oficynami oraz ogrodem. Rezydencja Mniszchów wzniesiona w stylu „entre cour et jardin” była jedną z piękniejszych w ówczesnej Polsce. Obok pałacu i oficyn stanęły budynki gospodarcze, powozownia oraz browar i młyn.

W obrębie dworu w nie istniejącym dziś budynku funkcjonował teatr, w którym wystawiano sztuki polskich i obcych pisarzy, utrzymywano także kapelę dworską.

W zabudowaniach dworskich, zanim w okresie zaborów powstała w Dukli stacja pocztowa, funkcjonowała poczta, której utrzymanie wymuszały rozliczne kontakty Mniszchów.

W II połowie XVIII w. pałac należał do ważnych ośrodków życia kulturalnego, towarzyskiego i politycznego w ówczesnej Polsce. Duszą środowiska była utalentowana muzycznie i artystycznie, spokrewniona z arystokracją austriacką Amalia Mniszchowa. Przez salony dukielskiego pałacu przewinęło się wiele historycznych postaci. Wnętrze pałacu wypełniały wysokiej klasy meble, kolekcje malarstwa europejskiego, niezwykłe pamiątki historyczne oraz bogate zbiory biblioteczne. Na usługach dukielskiego dworu Mniszchów pozostawała orkiestra, gwardia nadworna oraz straż szwajcarów. W XIX wieku zespół pałacowy był własnością rodziny Męcińskich. Pomimo, że w wyniku II wojny światowej obiekt uległ poważnemu zniszczeniu, a wyposażenie rozproszeniu, to odbudowany kompleks zachowuje swoje walory historyczno-artystyczne i należy do cennych zabytków polskiej kultury narodowej.

Całość założenia pałacowego uzupełniał wspaniały park o symetrycznym układzie alei, stawów oraz szpalerów drzew i kwiatów. Park przypałacowy, za czasów Mniszchów, był zaprojektowany w stylu francusko-saskim, natomiast w wieku XIX Cezary Męciński wraz z synem Adamem wprowadzili typowe dla ogrodów angielskich elementy, nadając mu naturalistyczny wygląd. W parku rosną piękne okazy dębów, lip, miłorzębów, wiązów, klonów i robinii, w większość pamiętające czasy świetności XVIII rezydencji magnackiej

GPS

49°33’18.8″N 21°41’03.5″E

Sanktuarium jest cennym zespołem sakralnym i głównym ośrodkiem kultu św. Jana z Dukli, świątobliwego zakonnika bernardyńskiej prowincji z XV w. Pierwszy kościół był drewniany – powstał w 1741 r. i został ufundowany przez Józefa Mniszcha – właściciela Dukli. W latach 1761-64 trwała budowa murowanego kościoła i klasztoru. Obecnie istniejąca świątynia jest murowana, o okazałej, późnobarokowej fasadzie ujętej w dwie wieże, nakryte barokowymi hełmami. Prace wykończeniowe (wieże, dzwony, ołtarze) zostały ostatecznie zakończone w 1777 r. Świątynię rozbudowano w latach 1890-1902 o kaplicę św. Jana z Dukli, rozszerzając nawę główną o przylegające do niej cele mieszkalne zakonników oraz wzniesiono budynek klasztoru.

Jest to obiekt trójnawowy, bazylikowy, z prezbiterium zakończonym półkolistą apsydą. Dachy nad nawą główną są dwuspadowe, a nad nawami bocznymi pulpitowe. Wnętrze kościoła zostało przekształcone w stylu neorenesansowym, jest rozczłonkowane podwójnymi pilastrami i kolumnami wspierającymi gzyms z belkowaniem. Nawa główna otwarta do naw bocznych półkolistymi arkadami. Wnętrze zostało nakryte sklepieniami krzyżowo-kolebkowymi. Wyposażenie wnętrza pochodzi z XVIII w. i przełomu XIX i  XX w., jest więc późnobarokowe i neorenesansowe. W ołtarzu głównym znajduje się rzeźbiony krucyfiks. Ołtarze w nawach są rokokowe z XVIII w. W prawej nawie utworzono kaplicę, gdzie w ołtarzu umieszczono relikwiarz św. Jana z Dukli, w którym znajdują się doczesne szczątki świętego, przeniesione tutaj w 1974 r. z kościoła bernardynów w Rzeszowie. W kościele są też ustawione cztery konfesjonały późnobarokowe z XVIII w. Na ścianach wmurowano liczne epitafia marmurowe z XVIII w., m.in. Mniszchów i Potockich.

Na uwagę zasługują polichromie Tadeusza Popiela, przedstawiające życie i kult św. Jana z Dukli. Na ołtarzu kaplicy św. Jana z Dukli srebrna trumienka, w której znajdują się relikwie świętego. Do 1946 roku znajdowała się w kościele bernardynów we Lwowie, po wojnie w Rzeszowie, od 1974 roku w kościele rodzinnego miasta.

Bezpośrednio przed kanonizacją świętego w r. 1997 w Dukli przebywał Ojciec Święty Jan Paweł II. W dukielskim klasztorze spędził noc z 9 na 10 czerwca. O wizycie największego dukielskiego pielgrzyma przypomina pokój papieski (w porozumieniu z zakonnikami istnieje możliwość zobaczenia pokoju papieskiego.)

W pobliżu klasztoru znajduje się współczesna kompozycja rzeźbiarska „Krzyż Pojednania”. Poświęcona ofiarom wojen: stylizowany krzyż oraz postacie papieża Jana Pawła II i św. Jana z Dukli. Wcześniej w tym miejscu był pomnik upamiętniający bitwę o Przełęcz Dukielską z ciężkim działem samobieżnym na postumencie, które obecnie znajduje się na terenie pałacowym.

GPS
49°33’34.0″N 21°40’56.3″E

Adres/wskazówki dojazdu
Jadąc drogą nr 19 od Miejsca Piastowego do Dukli, na końcu alei robinii akacjowej po prawej stronie na wzniesieniu zobaczymy Sanktuarium św. Jana z Dukli. Samochód można zostawić na parkingu przy kościele.

Kontakt
ul. Pocztowa 5
38-450 Dukla
tel. 13 433-00-61
kom. 722 131 821
fax 13 433-06-51
e-mail:  dukla.klasztor@gmail.com
strona www: http://www.dukla.bernardyni.pl/

Msze św.
w niedziele i święta
o 7.00; 9.00; 11.00; 15.00; 18.00,
w dni powszednie

o 7.00; 12.00;18.00
(zimą o 16.00)

Uroczysty odpust w sanktuarium:

odbywa się w drugą niedzielę lipca. W przeddzień tej uroczystości mają miejsca nabożeństwa i msza święta na Puszczy i uroczysta procesja do kościoła św. Jana z Dukli.