Kościół parafialny pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny to murowana, trójnawowa budowla z 1756 roku. Od zachodu przylega kruchta, dobudowana prawdopodobnie w 1907 r. Ściany wewnętrzne zdobi polichromia wykonana przez malarza Ignacego Sroczyńskiego. Ołtarz główny i ołtarze boczne są replikami ołtarzy XVIII wiecznych, odtworzonych przez krośnieńskiego rzeźbiarza Andrzeja Lenika. W ołtarzu głównym obraz Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, w sukience i z koroną, barokowy, wzmiankowany w wizytacji kościoła w 1720 roku, przemalowany, obecnie odrestaurowany. Dwa boczne ołtarze w lewym św. Barbara, w prawym św. Józef z Dzieciątkiem, w zwieńczeniu św. Jan Chrzciciel. Ambona z 1905 r. wykonana przez Andrzeja Lenika na wzór dawnej z ok. 1756 roku, fundacji Macieja Zachariasza. W świątyni znajduje się interesująca chrzcielnica w kształcie łodzi, rokokowa z około 1756 r. z bogatą dekoracją snycerską, z pokrywą zwieńczoną rzeźbą chrztu Chrystusa. Ambona, jest również kopią ambony z 1756 r. wykonana przez A. Lenika. W przęśle zachodnim nawy głównej kościoła znajduje się chór wsparty na profilowanych arkadach filarowych, odsklepiony kolebkowo – krzyżowo, parapet wklęsło – wypukły, zwieńczony profilowanym gzymsem. Ciekawe są również rzeźby, które obecnie znajdują się w tzw. skarbczyku: Chrystus Zmartwychwstały – barokowa z XVII – XVIII wieku, św. Wojciech (z dawnego ołtarza głównego), św. Stanisław bp. Mojżesz, anioł (dawne zwieńczenie ołtarza).
Świątynia wzniesiona w 1752 r. z wykorzystaniem elementów wcześniejszej budowli o późnobarokowym wystroju. W 1880 r. ściany ozdobiono polichromią autorstwa Leona Wróblewskiego. W 1906 r. kościół poddany został gruntownemu remontowi (m.in. powiększono otwory okienne prezbiterium i nawy, nadając im pseudogotycką, ostrołukową formę).
Kościół, należący do typu XVIII-wiecznych obiektów drewnianej architektury sakralnej o tradycjach późnogotyckiego ciesielstwa małopolskiego, stoi na wzniesieniu w centralnej części wsi.
Kościół jest orientowany, o konstrukcji zrębowej i ścianach szalowanych pionowo. Wieża ma konstrukcję słupowo-ramową, kruchty – słupową. Prezbiterium na rzucie prostokąta zamkniętego od wschodu trójbocznie, przy nim od północy prostokątna zakrystia. Nawa, szersza od prezbiterium, na rzucie zbliżonym do kwadratu z przylegającą od północy na całej jej długości prostokątną kruchtą. Od zachodu do nawy dobudowana wieża poprzedzona kruchtą.
Trójdzielna budowla z prezbiterium i nawą tej samej wysokości nakrytymi dwuspadowym jednokalenicowym dachem, od wschodu opadającym trzema połaciami. Na kalenicy dachu nawy sześcioboczna wieżyczka na sygnaturkę z pozorną latarnią. Pod okapem dachu na całej długości kościoła wydatny profilowany gzyms. Wieża czworoboczna, w wyższej części o ścianach silnie pochylonych, z nadwieszoną izbicą, szalowaną deskami z ozdobną koronką u dołu. Hełm wieży baniasty z pozorną latarnią zamkniętą kopułką. Dach kościoła, hełm wieży i wieżyczka na sygnaturkę kryte są obecnie gontem.
W nawie strop z zaskrzynieniami, w prezbiterium z fasetą. Ściana tęczowa o wykroju prostokątnym, ze ściętymi narożnikami. Na ścianach i stropie prezbiterium XIX-wieczna polichromia figuralno-ornamentalna.
Wyposażenie wnętrza w większości późnobarokowe z ok. poł. XVIII w. W ołtarzu głównym, XVIII-wiecznym, późnogotycki obraz tablicowy Matki Bożej Anielskiej z ok. 1480 r. – zapewne dzieło krakowskiego malarza. Wymienić należy poza tym: dwa ołtarze boczne z poł. XVIII w. (przekształcone po 1870 r.), ambonę z ok. 1750 r., kamienną chrzcielnicę z 1906 r.
GPS 49° 36.062’ N, 21° 42.228’ E
Adres/wskazówki dojazdu Jadąc drogą nr 19 od Miejsca Piastowego w kierunku Dukli, skręcamy w prawo na drogę lokalną do Bóbrki (oznakowanie na Skansen Przemysłu Naftowego). Po przejechaniu ok. 3,2 km skręcamy w lewo, a po kolejnych 2 km skręcamy w prawo do kościoła w Wietrznie. Po 200 m dojeżdżamy do celu (nr 25a).
Kontakt
Parafia pw. św. Michała Archanioła w Wietrznie Wietrzno 25a
38-450 Dukla
Tel. 13 433 30 18
e-mail: parafia.wietrzno@gmail.com
Strona internetowa: www.parafiawietrzno.pl
Msze św. w niedziele i święta o 8.00 i 10.30, w dni powszednie o 19.00 (zimą o 16.00)
Znajduje się na wzgórzu Zaśpit. Prowadzi do niej droga asfaltowa z Trzciany do parkingu pod lasem. Dróżką dochodzi się do Pustelni (ok. 300 m). Według przekazów św. Jan z Dukli urodził się w 1414 r. i w młodości prowadził pustelnicze życie w okolicznych lasach, m.in. na wzgórzu Zaśpit. Pustelnia założona została po beatyfikacji bł. Jana z Dukli w 1769 r. fundacji Marii Amalii z Bruhlów Mniszchowej. Jak głosi legenda Marii Amalii, właścicielce Dukli św. Jan objawił się we śnie, polecając jej, wybudować na miejscu swej pustelni kaplicę. Murowana kaplica spłonęła w 1883 roku. W jej miejsce w 1887 roku z fundacji Cezarego Męcińskiego wzniesiono nową, drewnianą kaplicę. Trzecią, zachowaną do dnia dzisiejszego neogotycką murowaną kaplicę, zbudowano w latach 1906-1908 staraniem gwardiana bernardynów dukielskich Ambrożego Ligasa, według projektu bernardyna o. Kamila Żarnowskiego. Znajdująca się w niej polichromia przedstawiająca życie bł. Jana, namalowana została przez sanockiego malarza Władysława Lisowskiego.
Obok świątyni znajduje się drewniany dom rekolekcyjny, tzw. dom pustelnika oraz taras ze sztuczną grotą, mieszczącą źródełko, z którego pielgrzymi czerpią świętą wodę.
Na ścieżkach wokół świątyni rozmieszczono kapliczki Drogi Krzyżowej.
GPS:
49°30’54.7″N 21°40’34.6″E
Msze święte w kościółku:
Od 1 maja do 31 października
W niedzielę – 12:00; 16:00
W dni powszednie – 18:00
Droga krzyżowa – niedziela 10:30
Uroczyste odpusty:
odbywają się w drugą sobotę lipca.
Na Pustelni co roku odbywa się uroczyste rozpoczęcie i zakończenie sezonu motocyklowego, a także rozpoczęcie sezonu myśliwskiego na św. Huberta.
Przy wjeździe do Dukli od strony Krosna znajduje się imponująca aleja, składająca się z ponad 200 równolegle do siebie ułożonych robinii akacjowych. Najatrakcyjniej wygląda i pachnie w porze kwitnienia, pod koniec maja i w pierwszej połowie czerwca. Prawdopodobnie jest to najdłuższa aleja robinii akacjowej na świecie.
Robinia akacjowa została sprowadzona do Europy z Ameryki Północnej przez francuskiego botanika Robina. Początkowo sadzona jako drzewo ozdobne, później rozprzestrzeniła się także w lasach. Jest to gatunek odporny na zanieczyszczenia, stąd często sadzony przy drogach.
Dukla założona w XIV w. zyskała na znaczeniu w połowie XVI w. Powstała tu komora celna przy szlaku handlowym na Węgry. W 1588 r. król Zygmunt III Waza nadał miastu prawo składu wina, a od 1595 r. wszystkie przewożone przez granicę towary musiały być oclone w Dukli. Z Węgier przewożono głównie wino, piwo, konie, suszone owoce, sery i żelazo. Natomiast z Polski nad Dunaj wywożono m.in. sukna, przędze, skóry, miód, śledzie. Dzięki przywilejom i funkcjonowaniu komory celnej bogacili się dukielscy mieszczanie.
Pierwsza komora celna początkowo mieściła się w ratuszu. Notowano duże obroty towarów eksportowanych, importowanych oraz tranzytowych. Prawdopodobnie w XVII wieku wybudowano nową komorę celną (obecna lokalizacja) znajdującą się na południowy wschód od rynku. W XVIII w. Duklę często nawiedzały pożary, które niszczyły drewnianą zabudowę miasta. Mniszchowie, ówcześni właściciele miasta, nalegali, aby odbudowę spalonych budynków wykonać z użyciem trwałych materiałów budowlanych. Być może wtedy wybudowano komorę celną, której ruiny pozostały do dziś.
Informacje o komorze celnej w Dukli pochodzą z 1546 roku, kiedy to król Zygmunt Stary polecił właścicielowi miasta Janowi Jordanowi, aby nie przeszkadzał w tworzeniu królewskiej komory celnej w mieście. Zapisy przekazujące mówią, iż w 1551-1552 roku na komorze w Dukli odnotowano 56 koni z suknem. Zawarta w rachunkach skarbowych z 1554 roku informacja mówi o wydatku na rzecz strażników celnych, którzy pilnowali cła na jarmarku dukielskim, dowodzi również o powstaniu komory celnej w mieście. Dukla leżała ma ważnym szlaku handlowym tzw. Trakcie Węgierskim prowadzącym przez przełęcz Dukielską na Węgry. Od końca XVI w. i przez cały wiek XVII miasto odgrywało ważną rolę w polsko-węgierskim handlu winem. W 1588 roku Zygmunt III Waza nadał Dukli przywilej składu wina. Od 1595 roku wszystkie przewożone przez granicę towary musiały być clone w Dukli.
Mapa katastralna z 1851 roku pokazuje kwadratowy rzut obecnych ruin budynku, który był usytuowany w dość zwartej i chaotycznej zabudowie na wąskiej i długiej działce. Budynek położony był w obrębie umocnień miejskich, od północy płynął ciek wodny dopływający do rzeki Jasiołki.
Prawdopodobnie podczas pożaru miasta w 1889 roku budynek uległ uszkodzeniu. Na murze zachodniej elewacji widać ślady po pożarze. Po dobudowie użytkowany był jako skład.
Mapa katastralna z początku XX wieku pokazuje prawie analogiczny układ jak na mapie z połowu XIX wieku.
Komora wykonana jest z otoczaków rzecznych, kamienia łamanego i w nieznacznym stopniu z cegły, starannie ułożonych na zaprawie wapiennej, z zewnątrz i wewnątrz nietynkowana. Mury obwodowe są dość grube, widoczne są trzy poziomy otworów maculcowych. Otwory okienne w dolnej partii są prostokątne, małe, o klińcach ułożonych z kamieni, w górnej, pierwotnie były o formie wydłużonego prostokąta, od wewnątrz we wnękach, po przekształceniu są w dwóch poziomach, prostokątne, niektóre o klińcach ułożonych z cegieł.
Bezpowrotnie zaginęły księgi hipoteczne miasta Dukli, stąd nie można ustalić kolejnych właścicieli obiektu. Z zachowanej dokumentacji w zasobie geodezyjnym wypisów hipotecznych sporządzonych w Dukli 12 maja 1939 roku, wiemy, że budynek komory celnej posadowiony był na parceli Schaji Steinreicha, syna Markusa. W 1939 roku budynek prawdopodobnie uległ pożarowi. Zbiór dokumentów miasta Dukli zawiera zapis z lat 40.XX wieku, że działki, na których położona jest komora celna własność Altholz Mendel, przeszły po połowie na rzecz Stefanii Suski i Piotra Suski z Iwli. Po wojnie do połowy lat 70. budynek dzierżawiła Gminna Spółdzielnia Samopomoc Chłopska. W następnych latach w nieużytkowanym budynku zawaliła się południowa ściana.
W 1989 roku obiekt w stanie zaawansowanej ruiny został wpisany do rejestru zbytków jako przykład zachowanego jedynego tego rodzaju budynku użyteczności publicznej na terenie Polski południowo-wschodniej.
W 2016 roku właściciele ze względu na brak funduszy na zabezpieczenie ruin (ich stan techniczny zagrażał sąsiadującym domostwom) przekazali działkę i obiekt na rzecz gminy Dukla. Budynek był mocno zniszczony, zarośnięty krzakami, a stan techniczny zaczynał zagrażać zawaleniem. Gmina po przejęciu obiektu chcąc wykonać jakiekolwiek prace musiała wszystko uzgadniać z konserwatorem zabytków. Latem 2018 roku rozpoczęto prace porządkowe pod nadzorem archeologa Wojciecha Pasterkiewicza i architekta Marka Gransickiego. Wiosną 2019 roku rozpoczęto prace konserwatorskie. Odtworzono część brakujących murów komory, wykonano izolację, zapobiegjącą dalszemu przemakaniu murów, odnowiono spoiny, uzupełniono ubytki oraz zamurowano część otworów okiennych. Odtworzono zarys ścian komory, to jest w całości ścianę północną i częściowo ściany od strony wschodniej i zachodniej.
Ruiny komory celnej to zabytek, jeden z najcenniejszych w Dukli, zlokalizowany przy ul. Kościuszki 5. Są to jedyne zachowane ruiny komory celnej w Polsce.
Synagoga została wybudowana w 1758 roku. Ruiny znajdują się przy ul. Cergowskiej w Dukli. Synagoga zbudowana z kamienia w kształcie kwadratu o boku 15 m. Ocalały mury do wysokości dachu, portal wejściowy, bima (podwyższenie, usytuowane zwykle na środku świątyni, służyło jako ambona z której czytano Torę) i aron ha-kadesz (wnęka ołtarzowa we wschodniej ścianie domu modlitwy, przeznaczona do przechowywania zwojów Tory).
GPS
49°33’15.7″N 21°41’06.4″E
Ruiny synagogi żydowskiej w DukliRuiny synagogi żydowskiej w DukliRuiny synagogi żydowskiej w DukliRuiny synagogi żydowskiej w Dukli
W XIX wieku Żydzi stanowili zdecydowaną większość mieszkańców Dukli – ok. 85 % ludności. Dziś w mieście można odnaleźć ślady po lokalnej społeczności żydowskiej. Przy ul. Cegrowskiej znajdują się ruiny synagogi, wzniesionej w 1758 r. i zniszczonej przez hitlerowców w czasie wojny. Nieopodal jest też budynek dawnej szkoły żydowskiej.
Cmentarz żydowski w Dukli położony jest na południowym skraju miejscowości, po prawej stronie drogi w kierunku Barwinka. Nekropolia składa się z dwóch części – tzw. starego cmentarza, założonego na początku XVIII wieku i przylegającego do niego nowego cmentarza, funkcjonującego od około 1870 roku.
Cmentarz w religii żydowskiej stanowi miejsce święte i zarazem nieczyste. Zazwyczaj przy wejściu znajdowała się studia, przy której należało dokonać ablucji. Cmentarz był miejscem nienaruszalnym, gdzie szczątki ludzkie miały oczekiwać nadejścia Mesjasza. Dla ludności żydowskiej najważniejsze było to, co kryje ziemia, a nagrobki – choć naturalnie otaczane szacunkiem – miały znaczenie wtórne.
Na „starym cmentarzu” (bliżej drogi głównej) przetrwało kilkadziesiąt zniszczonych macew, wiele z nich jest połamanych i porośniętych mchem.
Nowy cmentarz ogrodzony jest murkiem, który ma kształt prostokąta. Można na nim znaleźć około 160 dobrze zachowanych macew. Duża liczba stell nagrobnych z dukielskich nekropolii została wykorzystana przez Niemców do regulacji potoku w Smerecznem oraz do prac budowlanych w Dukli i w okolicznych miejscowościach.
Cmentarz żydowski w Dukli jest wpisany do rejestru zabytków. Obecnie cmentarz znajduje się pod opieką Stowarzyszenia na Rzecz Ochrony Dziedzictwa Żydów Ziemi Dukielskiej „SZTETL DUKLA”.
Cmentarz skrywa w sobie wiele tajemnic… Prawdopodobnie spoczywają tu m.in. dziadkowie Heleny Rubenstein – światowego potentata w branży kosmetycznej.
Przed cmentarzami stoi pomnik upamiętniający Żydów z Dukli i okolic, którzy zginęli z rąk niemieckich nazistów w czasie II wojny światowej. Został on postawiony dzięki staraniom Stowarzyszenia „SZTETL DUKLA”.
Znajduje się obok zabudowań Bernardynów, przy ul. Pocztowej. Założony był pod koniec XVIII w., po austriackim zakazie chowania zmarłych przy kościołach. Dziś znacznie poszerzony. Na cmentarzu kaplica z okresu założenia nekropolii oraz zabytkowe nagrobki, m.in.:
Cmentarze znajdują się w północnej części miasta, za kościołem i klasztorem oo. Bernardynów. Okazała strzelista brama prowadzi na cmentarze, pokłosie Wielkich Wojen. Na bramie pamiątkowa tablica poświęcona porucznikowi Rajmund Feliksowi Świętochowskiemu, który zginął 2 września 1939 roku na granicy w Barwinku. Tablica została ufundowana przez siostrę porucznika, panią Praksedę Eufemię Łętowską.
Ciężkie walki w okolicach Dukli toczyły się już w czasie I wojny światowej. Po jej zakończeniu utworzono cmentarz, na którym w 70 mogiłach zbiorowych pochowano niezidentyfikowanych żołnierzy, różnej narodowości.
Po zakończeniu II wojny światowej na terenie powiatu krośnieńskiego rozsianych było tysiące pojedynczych i masowych grobów żołnierzy radzieckich, czechosłowackich i polskich, poległych podczas ciężkich walk toczonych o Przełęcz Dukielską. Po wojnie ich zwłoki zostały ekshumowane i przeniesione na utworzony cmentarz wojenny w Dukli, usytuowany tuż obok grobów z I wojny światowej. W kilkudziesięciu mogiłach zbiorowych i indywidualnych pochowano tutaj żołnierzy Armii Czerwonej (najwięcej Ukraińców), Czechosłowaków oraz żołnierzy polskich. Zaledwie 1 506 to zidentyfikowani. Akcent centralny to niski obelisk z postacią umierającego żołnierza w centrum – Pomnik żołnierza dłuta Stanisława Pomprowicza. Na placyku wyłożonym płytkami cementowymi umieszczone są marmurowe tablice inskrypcyjne (w trzech językach) o treści:
CHWAŁA BOHATEROM
ARMII RADZIECKIEJ I CZECHOSŁOWACKIEJ
POLEGŁYM W 1944 ROKU W OKOLICACH DUKLI
W WALCE Z HITLEROWSKIM OKUPANTEM.
CZEŚĆ ŻOŁNIERZOM I PARTYZANTOM POLSKIM
POLEGŁYM W WALCE Z FASZYZMEM
W LATACH 1939 – 1944.
SPOŁECZEŃSTWO WOJEWÓDZTWA RZESZOWSKIEGO.
GPS
49°33’40.9″N 21°40’53.4″E
Adres/wskazówki dojazdu Jadąc drogą nr 19 od Miejsca Piastowego do Dukli, zobaczymy na wzgórzu kościół i klasztor oo. Bernardynów. Cmentarz znajduje się za murami kościoła. Samochód można zostawić na parkingu znajdującym się bezpośrednio przy cmentarzu.
Dukielska kamienica przy ulicy 3 Maja, nazywana: Domem Springera od ostatniego przed II wojną światową właściciela, Nową Apteką, oraz „Białym Pałacem” jak podaje Bartosz Jabłecki–Męciński. Kamienica zlokalizowana jest w centrum miasta przy dawnej drodze prowadzącej przez dukielski rynek w kierunku Krosna, tzw. Gościńcu Rządowym łączącym Preszów z Przemyślem, wybudowanym przez Austriaków około 1775 roku. Położona jest na południe od rzeczki Dukielka, naprzeciwko zespołu kościoła farnego pw. św. Marii Magdaleny pomiędzy założeniem pałacowym a miastem.
Wybudowana została w drugiej połowie XVIII wieku na rzucie wydłużonego prostokąta o wymiarach 32,3X 17 m w kierunku północ-południe w stylu późnobarokowym przez Jana Kantego Ossolińskiego z Balic i Tęczyna jako pałac dla gości i należała do zabudowań pałacowych (informacja za Bartoszem Jabłeckim – Męcińskim).
Mury piwnic zbudowane są z polnego kamienia (piaskowiec), parteru z kamienia i cegły. Na planie katastralnym z 1871 roku (nr 129) zaznaczona jako murowana: co odpowiada obecnemu obrysowi. Za pałacem znajdowała się oficyna i mały ogródek. Kamienica to budynek dwutraktowy, dziewięcioosiowy z sienią przelotową na środkowej osi, piętrowy podpiwniczony. Fasada kamienicy znajduje się po zachodniej stronie, jest 9-osiowa z trzema płytkimi ryzalitami zdobionymi na zewnętrznych krawędziach pilastrami kompozytowymi. Środkowy ryzalit na wysokości I pietra ma nadwieszony balkon z kutą balustradą i jest zwieńczony tympanonem z kartuszem flankowanym motywem roślinno-wolutowym. Pod balkonem znajduje się wejście główne do kamienicy. Są to bogato zdobione drzwi drewniane, dwuskrzydłowe z nadświetlem utrzymane w stylistyce manierystycznej, o zdobionych aediculami skrzydłach oraz bogato rzeźbionych słupkach futryny. Kondygnacje kamienicy są zwieńczone kordonowymi gzymsami, nad parterem wąski, nad pierwszym piętrem szerokim wydatnie profilowanym. Parter kamienicy jest pokryty boniowaniem płytowym, a piętro pasowym. Piętro jest bogato zdobione pilastrami, oknami w profilowanych opaskach z uszkami, ponad którymi umieszczony jest fryz dekorowany rozetami oraz przerywane gzymsy nad nim, łączone niewielkimi nadwieszonymi łukami obramującymi antaby. Otwór drzwiowy prowadzący na balkon jest okolony profilowaną opaską. Elewacje boczne są dekorowane tak jak fasada, przy czym elewacja północna jest czteroosiowa , a elewacja południowa jest dwuosiowa. Elewacja wschodnia w części północnej ma ryzalit wysunięty w części przed lico, do którego na wysokości pietra dochodzi nadwieszona, odeskowana i przeszklona galeria wsparta na cienkich, żelaznych pseudokolumienkach. Dach jest wielospadowy o długiej kalenicy i niewielkim kącie nachylenia, kiedyś pokryty dachówką obecnie blachą. Sklepienia ceglane z końca XVIII wieku, kolebkowe z lunetami w piwnicach i na parterze, w sieni żaglaste.
Kamienica była parokrotnie przebudowywana, po pożarze pod koniec XIX wieku i po II wojnie światowej. Po 1900 roku mieszkał tam znany dukielski lekarz dr Jan Strycharski, który około 1920 roku wyprowadził się do Domu pod Lipami na ul. Pocztową, (obecnie ul. Jana Strycharskiego). Przed 1939 rokiem kamienica pełniła funkcje usługową i mieszkalną. W budynku przed wojną znajdował się oprócz apteki właściciela Springera od strony północnej duży sklep towarów mieszanych i przemysłowych z wyszynkiem Henryka Muzyka, tam też mieszkał. Nad wejściem wisiał szyld „Sklep Katolicki w Dukli Henryka Muzyka”. W części południowej mieściła się cukiernia Bergmana, a za budynkiem od strony wschodniej znajdowała się piekarnia, którą również prowadził Bergman.
W czasie II wojny światowej w kamienicy znajdowało się kasyno. Gdy wybuchła wojna Żydów wywieziono do obozu, a w budynku aptekę prowadzili różni ludzie m. in. Rajewski.
Po operacji Karpacko-Dukielskiej w 1944 roku kamienica była w 70% w ruinie. W 1953 roku kamienica była remontowana, a w 1959 przeszła remont generalny. W tym czasie byli właściciele mogli się zgłaszać po swoje nieruchomości. Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Dukli otrzymało list od syna p. Springera, mieszkającego w Kanadzie, w sprawie kamienicy będącej przed wojną własnością jego ojca. Kiedy otrzymał z Polski kosztorys, a także informację, że ma prawo starać się o zwrot własności, ale musi zwrócić koszty poniesione na remont kamienicy, zrezygnował. Od tej pory gmina już wyłącznie administrowała nieruchomością, umieściła tam lokatorów. Piekarnia była wykorzystywana jako rozlewnia piwa. Budynek piekarni został rozebrany w latach 90. 1 stycznia 1999 roku kamienica wyrokiem sądu w Krośnie stała się własnością Skarbu Państwa.
